ସେବେଳ ନା ଏବେଳ(୧୪)

 

ଈଶ୍ୱରଚନ୍ଦ୍ର ନାୟକ

ବାଙ୍ଗୁଋଷ ପାଟଣା, ଭାଣପୁର

ପୁରୀ-୭୫୨୧୧୪

ମୋ-୯୭୭୮୫୧୯୬୭୮

ସେବେଳ ନା ଏବେଳ(୧୪)

      ପ୍ରତି ସପ୍ତାହ ଭଳି ସେ ବୁଧବାର ଦିନ ମଧ୍ୟ କ୍ଲବ ଘର ଗହଳି ଥିଲା ପରିମନେ ହେଉଥାଏ ।  ଗାଁର ପୁରିଲା ପୁରିଲା ଭେଣ୍ଡିଆ ମାନଙ୍କର ସେ କ୍ଲବ୍‌ଟି ଆଜି ଆଡଡ୍‌ା ସ୍ଥଳୀ । ଗାଁର କେଉଁ ବଡଲୋକ ମାନଙ୍କରବି ଆଉ ସାହାସ ନଥାଏ  ସେମାନଙ୍କୁ ସେ ଭୋଜିଭାତରୁ ବାରଣ କରିବା ପାଇଁ । ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ଭୋଜିଭାତ ସହିତ ଗଞ୍ଜେଇ ଓ ମଦର ଆସର ସେଠି ସୁନିଶ୍ଚିତ । ଅନେକ ସମୟରେ ଗାଁର ବଡ ଲୋକମାନେ କ୍ଲବ୍ ଘରର ଗଞ୍ଜେଇ ଧୂଆ ଶୁଙ୍ଘିଛନ୍ତି । କ୍ଲବ୍ ପଛପଟୁ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ମଦ ବୋତଲ ପାଇଛନ୍ତି ହେଲେ ଆଉକେହି ଏ ସବୁ କାମକୁ ବିରୋଧ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କରୁନାହାନ୍ତି । ସେମାନେ ଜାଣନ୍ତି ଏ ବିରୋଧର ମୂଲ୍ୟ କିଛି ରହିବନି ବରଂ ଏ ଭେଣ୍ଡିଆ ମାନେ ଅପମାନ ଦେବେ । ଯଦିଘର ଲୋକ ବିରୋଧ କରନ୍ତି ତାହାର ବି କିଛି ସୁଫଳ ମିଳିବନି ବରଂ ଘର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଆଖି ଦେଖେଇ କହିବେ ଆମେ ଆଉ କଣ ଭୋଜିଭାତ କରି ଖାଇ ପାରିବୁନି ନା କଣ?

      କିନ୍ତୁ ସେଦିନର ଘଟଣା ଥିଲା ଅସହ୍ୟ । ରାତି ଆସି ୧୨ଟା ହେଲାଣି । ଗାଁ ଲୋକ ଯିଏ ଯୁଆଡେ ଶୋଇଲେଣି । କିନ୍ତୁ କ୍ଲବ୍ ଘରେ ଲାଗିଛି ତୁମୁଳ ଗଣ୍ଡଗୋଳ । ଚାରିଟା ଟୋକାଙ୍କ ଭିତରେ କଥା କଟାକଟି, ତା’ପରେ ହାତ ଉଠାଉଠି ଓ ଶେଷରେ କାଠଫାଳିଆରେ ମାଡ । ଗାଁ ଦାମସାହୁ ପୁଅ ଗାଣ୍ଡୁଆ ଯୁକ୍ତଦୁଇ କଳା ପଢି ଫେଲ୍ ହେଲା ପରଠାରୁ କୁଜିନେତାର ଭୁମିକାରେ । ଗୁଣ୍ଡା ଭଳିଆ ଚେହେରା । କାହାକୁ ଡର ନାହିଁ କି ଖାତିର ନାହିଁ । ମଦନିଷାରେ ଏତେ ଚୂର ଯେ କପିଳା ସାହୁ ପୁଅ କାଳିଆ ସହିତ କଣ ଟିକେ ବଚସାରୁ ଗୋଟିଏ କାଠଫାଳିଆ ଧରି ଗୋଡେଇଛି ତାକୁ ବାଡେଇବାକୁ । କାଳିଆ ଆଗରେ ଦୈାଡି ଦୈାଡି ରଡି ପକେଇଥାଏ । ବଞ୍ଚାଅ ବଞ୍ଚାଅ.....ମୋତେ ମାରିଦେବ । ଏଭଳି ରଡିଶୁଣି ଗାଁ ଲୋକ ଦୁଆର କବାଟ ଖୋଲି ସମସ୍ତେ ଉଠି ପଡି ଗାଣ୍ଡୁଆକୁ କାବୁ କରିନିଅନ୍ତି । ଏମିତି ମଦ ନିଶାରେ ସେମାନେ ଥାନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ କିଛି ଜାଣି ହିଁ ପାରୁ ନଥାନ୍ତି । ଗାଁର ପୁରୁଣା ମୁରବୀ ମହାପାତ୍ରେ ଓ ଅଣ୍ୟ ସମସ୍ତ ମାମଲତକାରମାନେ ଗାଁ କ୍ଲବ୍ ଘର ଠେଇକି ଗଲା ବେଳକୁ ଦେଖନ୍ତି ଦନେଇ ବାରିକ ପୁଅ ବଣ୍ଟିର ମୁଣ୍ଡଫାଟି ରକ୍ତ ଗଳୁଛି । ଅନ୍ୟ କେତେଜଣ ସେଠାରୁ ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ଆଗମନରେ ଛତ୍ରଭଙ୍ଗ ଦିଅନ୍ତି । ରୋଷେଇ ଚୁଲି ଉପରେ ମଟନ୍ ହାଣ୍ଡି ସେମିତି ବସିଥାଏ । କ୍ଲବ୍ ଘରକୁ ପଶିଗଲା ବେଳକୁ ତିନୋଟି ମଦ ବୋତଲ ସହିତ ଗଞ୍ଜେଇ ଓ ଚିଲମ ବି ସେ ଘରେ ପଡିଥିବାର ସମସ୍ତେ ଦେଖନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ସମସ୍ତେଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଚାହାନ୍ତି । ତେଣେ ବଣ୍ଟିକୁ ଡାକ୍ତରଖାନା ନେବାକୁ ତା’ବାପା ଆଉ ଗାଁର ଅନ୍ୟ ଜଣେ ବାହାରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମହାପାତ୍ରେ ଚାହାଁନ୍ତି ନାହିଁ କାରଣ ବରଷା ରାତି କାଳେ ବାଟରେ ବର୍ଷା ହେବ । ତେଣୁ କୁହନ୍ତି ଯାଅ ଆମ ଡ୍ରାଇଭରକୁ କହିବ ସେ କାର୍‌ଟି ନେଇ କରି ଆସୁ । ସେଇଆ ହୁଏ । କାର୍‌ରେ ବଣ୍ଟିକୁ ନେଇ ଡାକ୍ତରଖାନା ଯାଆନ୍ତି । ଏଭଳି ଘଟଣାରେ ମହାପାତ୍ରେ ଆପଣେ ଏତେ ଦୁଃଖୀତ ହୋଇପଡନ୍ତିଯେ ଘରକୁ ଫେରିଲା ପରେ ତାଙ୍କୁ ଆଉ ନିଦ ହୁଏ ନାହିଁ । ଖଟ ଉପରେ ଗଡି ତାଙ୍କ ବିତି କଥାରେ ହଜିଯାଆନ୍ତି ।

      କୁଆଡେ ଗଲା ସେଦିନ? କି ସୁନ୍ଦର ଥିଲା ଏ ଗାଁର ଚରିତ୍ର । କେତେ ଶାନ୍ତିରେ ଥିଲେ ଏ ଗାଁ ର ଲୋକମାନେ । ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଏକାଠି  ହେବାର ସ୍ଥାନଥିଲା ଗାଁ ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗୀ । କି ପବିତ୍ର ସ୍ଥଳ ସେ ଥିଲା । ଚରିତ୍ର ନିର୍ମାଣର ସେ ଥିôଲା ସର୍ବୋତ୍ତମ ସ୍ଥାନ । ବୟସ୍କମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସେ ସ୍ଥାନ ଥିଲା ଶାନ୍ତିସ୍ଥଳ । ଏମିତିବି ତାଙ୍କର ମନେପଡେ, ତାଙ୍କ ଯୁବାବସ୍ଥାରେ ମଧ୍ୟ ଗାଁର ଅନେକ ଯୁବକ ଅନେକ ସମୟରେ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗୀକୁ ଯାଆନ୍ତି । ପ୍ରତି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସେଠି ଭାଗବତ, ପୁରାଣ, ରାମାୟଣ ଅବା ମହାଭାରତ ପଢାଯାଏ ଓ ପଣ୍ଡିତେ ତାହାର ମର୍ମ ବୁଝାନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଧ୍ୟାନର ସହ ଶୁଣନ୍ତି । ଗ୍ରାମବାସୀ ମାନଙ୍କର ଚରିତ୍ର ସେ ପବିତ୍ର ଭାବନାରେ ଖୁବ୍ ପ୍ରଭାବିତ ହୁଏ । ହେଲେ ଆଜି ଏ କ୍ଲବ୍ ପରମ୍ପରା ସବୁକିଛି ଓଲଟପାଲଟ କରି ଦେଇଛି । ଯଦିଓ ତା’ର ଲକ୍ଷ ମହତ ହେଲେ କେତେକ ବିପଥଗାମୀ ଯୁବସମାଜ ତା’ର ପଦମର୍ଯ୍ୟାଦା ଆଉ ରଖୁ ନାହାନ୍ତି । ଆଜି ଏ କ୍ଲବ୍ ମଦ ଗଞ୍ଜେଇ ସେବନର ଭୟଶୂନ୍ୟ ସ୍ଥଳ । ଯୁବବର୍ଗକୁ ସଶକ୍ତ କରିବା ଦିଗରେ ସରକାର ଯେଉଁ ପଦକ୍ଷେପ ନେଇ ପ୍ରତି କ୍ଲବକୁ କିଛି ଆର୍ଥିକ ସହାୟତା ଦେଉଛନ୍ତି ତାହାର ଏଠି ଚାଲିଛି ଭରପୂର କୁଶ୍ଚିତ ବ୍ୟବହାର । ସେଠି ଯୁବକ ମାନଙ୍କର ଭବିଷ୍ୟତ ନିର୍ମାଣ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଲୋଚନା ବିରଳ । ତାହା ମଉଜ ମଜଲିସ୍‌ର ଏକ ପେଣ୍ଠସ୍ଥଳ । ଗ୍ରାମ୍ୟ ଜୀବନର ସେ ସୁସଙ୍ଗଠିତ, ସରଳ, ଶାନ୍ତ ଓ ଚରିତ୍ରପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ ପାଇଁ ବାଧକ ଭଳି ଦଣ୍ଡାୟମାନ । କୁତ୍ସିତ ରାଜନୀତିର ରଙ୍ଗରେ ସେହି ଘରୁହିଁ ଯୁବକ ମାନେ ରଙ୍ଗେଇ ହେବା ଆରମ୍ଭ କରୁଛନ୍ତି । ଆଜିର ସମାଜରେ ମିଛ ଯନ୍ତ୍ର ନାମରେ ପରିଚିତ ମୋବାଇଲ୍‌ର ସେଠି ମଧ୍ୟ ଭରପୁର କୁବ୍ୟବହାର । ପ୍ରେମର ପରିଭାଷା ମଧ୍ୟ ସେଠି ବଦଳିଯାଏ । କେଉଁଠି କିପ୍ରକାର ଖରାପ କାମ କଲେ ଆମେ ଲାଭବାନ ହେବା ସେ ସ୍ଥାନଟି ଗାଁର ଆଜି ବିଚାର ମଞ୍ଚ । ଯଦିଓ କିଛି ଭଲ କାମ ବେଳେବେଳେ ସେଠି ଦେଖା ଦେଉଛି ହେଲେ ସମାଜ ପରିପନ୍ଥି ଅନେକ କାର୍ଯ୍ୟର ମୂଳଉତ୍ସ ସେଇଠୁ ପରି ମନେ ହୁଏ । ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ ଚଳନ୍ତି ଦୁନିଆକୁ ଫେରି ବସିଲା ବେଳକୁ ବୁଝି ପାରନ୍ତିନି ସତରେ କେଉଁ ବେଳ ଭଲ ଥିଲା ସେବେଳ ନା ଅଛି ଆଜିର ଏବେଳ ।

               *******