ଈଶ୍ୱରଚନ୍ଦ୍ର ନାୟକ
ବାଙ୍ଗୁଋଷ ପାଟଣା
ଭାଣପୁର, ପୁରୀ
ମୋ-୯୭୭୮୫୧୯୬୭୮
ଈଶ୍ୱରଚନ୍ଦ୍ର ନାୟକ
ବାଙ୍ଗୁଋଷ ପାଟଣା
ଭାଣପୁର, ପୁରୀ
ମୋ-୯୭୭୮୫୧୯୬୭୮
ପ୍ରେମ
ପୁଅର ଏଭଳି ଗୁଣରେ ଶନିଆ ଆଦୌ ବିଚଳିତ ନୁହେଁ । ଭଗବାନ ମୋ କପାଳରେ ଏଭଳି ପୁଅଟିଏ ଦେଇଛନ୍ତି ବୋଲି ସେ ମନେ ମନେ ଗର୍ବକରେ । ଭଉଣୀ ହିସାବରେ ବିନୀ ମନେମନେ ତାକୁ ଟିକେ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ବେଳେବେଳେ କହେ ଆରେ ଟିକେ ମନ ଦେଇ ପଢୁନୁ । ନ ହେଲେ ବଡ ହେଲେ ବାପାଙ୍କ ଭଳି କଣ ମୂଲ ଲାଗିବୁ ନା ଏମିତି ରାଜମିସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ କାମ କରିବୁ । କିଛି ନ କହି ଶାନ୍ତ ସରଳ ଭାବରେ ବୀରେନ୍ ସେଠୁ ପଳାଏ । ବିନୀ ବର୍ତ୍ତମାନ ସବୁଥିରେ ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଆଜି ବିଜ୍ଞାନରେ ଭୂବନେଶ୍ୱରରେ ସ୍ନାତ୍ତକତ୍ତୋର କରୁଛି । ହେଲେ ବୀରେନ୍ ଦଶମରେ ଫେଲ୍ ହେଲା ପରେ ଆଉ ପାଠର ନା ଗନ୍ଧ ଧରୁନି । ବିନୀ ବାଡେଇଲେ ବା କଣ ହେବ । ବୀରେନ୍କୁ ପାଠପଢା ଜମା ଆରାଏନି ।
ସେ ସେବର୍ଷ ନବମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥାଏ । ନବମ ଶ୍ରେଣୀରେ ଅନ୍ୟ ଏକ ବିଦ୍ୟାଳୟରୁ ଶେଫାଳି ନାମକ ଝିଅଟିଏ ଆସି ତାଙ୍କ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ନାମ ଲେଖାଏ । ଶେଫାଳି ଦେଖିବାକୁ ସୁନ୍ଦର । ଭଲ ପାଠ ମଧ୍ୟ ପଢେ । ହେଲେ ଧୀରେଧୀରେ ବୀରେନ୍ ଜାଣିବାକୁ ପାଏ ଶେଫାଳି ହେଉଛି ଗୋଟିଏ ଗରୀବ ଘରର ଝିଅଟିଏ । ତା ବାପା ରୋଗରେ ଶଯ୍ୟାଶାୟୀ ଓ ମା ପରଦୁଆରେ କାମ କରି ପାଠପଢାଇ ତାକୁ ଏଡେଟେ କଲାଣି । ବୀରେନ୍ ବି ବୁଝିପାରେନି ତାକୁ ଶେଫାଳି କାହିଁକି ବହୁତ ଭଲ ଲାଗେ । ଭଲଲାଗେର ଅର୍ଥ ଏଇଆ ଯେ ସବୁବେଳେ ମନେମନେ ଭାବୁଥାଏ ଏ ଶେଫାଳିକୁ ମୁଁ କିପରି ସାହାଯ୍ୟ କରିବି । ହେଲେ ପୁଅଝିଅ ମଧ୍ୟରେ କିଶୋର ବୟସର ସେ ଯେଉଁ ଇଚ୍ଛା ତା ପାଖରେ ଆଦ୍ୟୈ ନଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସବୁସତ୍ତ୍ୱେ ସେ ଶେଫାଳିର ଚାଲିଚଳନ ପ୍ରତି ବହୁତ ଆକୃଷ୍ଟ । ଯଦି କୋଉଦିନ ଶେଫାଳି ତା ଠାରୁ ପେନ୍ କିମ୍ବା ବହିଟିଏ ମାଗିକରି ନିଏ ବିରେନ୍କୁ ବହୁତ ଖୁସିଲାଗେ । ସମୟ କ୍ରମେ ଦୁଇବର୍ଷ କଟିଯାଏ । ଦଶମ ପରୀକ୍ଷା ପୂର୍ବରୁ ଶେଫାଳି ନିଜ ପୁରୁଣା ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ପୁଣି ଫେରିଯାଏ । ବୁଝିଲାବେଳକୁ ଶେଫାଳିର ଘର ବୀରେନ୍ର ମାମୁଁ ଘର ଗାଁରେ । ତେଣୁ ବୀରେନ୍ ର ବୋଉ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ଭଲଭାବରେ ଜାଣେ । ସମୟ ଧୀରେଧୀରେ କର ଲେଉଟାଏ । ବୀରେନ୍ ଶେଫାଳିର ଅନୁପସ୍ଥିକୁ ଅନୁଭବ କରେ । କେବେ କେମିତି ବୋଉ ସହିତ ମାମୁ ଘରକୁ ଗଲେ ଶେଫାଳି ସହିତ ତାର ଦେଖା ହୋଇଯାଏ ।
ସେଦିନ ରବିବାର । ଘରେ ସମସ୍ତେ ଥାନ୍ତି । ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ସେଦିନ ଶନିଆ କହିଛି ଆରେ ବୀରୁ ଚାଲେ ଆଜି ଟିକେ ମନ୍ଦିର ଯିବା । ମନ୍ଦିରରେ ଟିକେ ଭାଗବତ ଶୁଣିବା ଓ ଫେରିଆସିବା । ବୀରୁ ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ ଉତ୍ତର ଦେଇଛି ଚାଲୁନ ଚାଲ । ଦୁହେଁ ମନ୍ଦିରରେ ବସି ଭାଗବତ ଶୁଣିଛନ୍ତି । ଭାଗବତର ଶେଷ ସମୟରେ ଯେତେବେଳେ ପୂଜକ ବସ୍ତାନିକୁ ବନ୍ଦ କରିଛନ୍ତି କହିଛନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ ଏକବାର ହରିବୋଲ । ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କ ସହିତ ହରିବୋଲ ଦିଅନ୍ତି । ଶନିଆ ମଧ୍ୟ ଦିଏ । ହେଲେ ଶେଷରେ ପୂଜକ କୁହନ୍ତି ସମସ୍ତେ ସେହି ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ‘ପ୍ରେମ’ରେ ବୁଡିଯାଅ । ଏ ସଂସାରରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଯିବ । ହଠାତ୍ ବୀରେନ୍ କିଛି ବୁଝି ପାରିନି । ରାଧକୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମରେ ବୁଡିଯାଅ ।ଏ ‘ପ୍ରେମ’ କଣ? ସେ ମନେମନେ ପଚାରି ବସେ । ଅଥୟ ମନରେ ମନ୍ଦିରରୁ ଫେରିବା ବାଟରେ ବାପାଙ୍କୁ ପଚାରିଛି ବାପା ଏ ପ୍ରେମ କଣ? ଶନିଆ ତା ପ୍ରଶ୍ନରେ ଆଚମ୍ବିତ ହୋଇ ଯାଇଛି । ବିଶ୍ୱକର୍ମାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦରୁ ସେ ସିନା ଘର ନିର୍ମାଣରେ ଦକ୍ଷ ହେଲେ ମା ସରସ୍ୱତୀଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦ ତ ତା ଉପରେ ନାହିଁ । ସେ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ କଣ କିହିବ କିଛି ବୁଝି ପାରିଲାନି । ବାସ୍ କହିଲା ପ୍ରେମ ଅର୍ଥ ହେଉଛି “ଭଲପାଇବା” । ଭଲ ପାଇବା ମାନେ ମୁଁ ଫୁଲକୁ ଭଲପାଏ ଅର୍ଥ ମୁଁ ଫୁଲକୁ ପ୍ରେମ କରେ ନା କଣ? ମୁଁ ନଈରେ ପହଁରିବାକୁ ଭଲପାଏ ଅର୍ଥ ମୁଁ ପହଁରିବାକୁ ପ୍ରେମକରେ? ଶନିଆ ଉତ୍ତର ଦେବାରେ ନିଜକୁ ଅସହାୟ ମନେ କରେ । କହିଛି ତୁ ବୋଉକୁ ପଚାରିବୁ ଯେ ସେ ତୋତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇ ଦେବ । ବିରେନ୍ ମନ ଅଥୟ । ତାର ବଦ୍ ଗୁଣ ହେଲା ପାଠସିନା ଆସେନି କିମ୍ବା ପଢିବାରେ ଆଗ୍ରହ ନାହିଁ ହେଲେ ଯେଉଁ କଥା ଥରେ ମୁଣ୍ଡରେ ପସିଗଲା ସେ କଥାର ସମାଧାନ ନହେଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଥିବ । ଦୁଇଜଣଯାକ ଘରେ ପହଞ୍ôଚଲା ବେଳକୁ ରାତି ୧୦ଟା । ବୋଉ ସେମାନଙ୍କୁ ପଖାଳଭାତ ସାଙ୍ଗକୁ ଭଜା ଓ ବଡିଚୁରା ଖାଇବାକୁ ଦିଏ । ସେ ଦିନ ବିନୀକୁ ତାପର ଦିନ ସକାଳ ୫ଟାରୁ ଭୂବନେଶ୍ୱର ଯିବାକୁ ଥିବାରୁ ସେ ଜଲ୍ଦି ଖାଇ ଶୋଇ ପଡିଥାଏ । ଖାଉଥିବା ସମୟରେ ବୀରେନ୍ ହଠାତ୍ ପଚାରେ ଆଚ୍ଛା ବୋଉ ଏ “ପ୍ରେମ” କଣ? ବୁଲି ଏକଥା ଶୁଣିଲା ପରେ ମନ ଭିତରେ ଟିକେ ଚହଲି ଯାଏ । ଏଭଳିଆ ପ୍ରଶ୍ନ । ପୁଣି ହଠାତ୍ । ଶନିଆ କହି ଉଠେ ତୁ ତାକୁ ଟିକେ ବୁଝେଇ ଦେବୁ ଏ ‘ପ୍ରେମ’ ଅର୍ଥ କଣ? ମନ୍ଦିରରୁ ଆସିଲା ବାଟରେ ଏ ପ୍ରେମ କଣ ଜାଣିବା ପାଇଁ ସେ ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଖାଇସାରିଲାଣି । ବୁଲି ଆହୁରି ଚକିତ ହୋଇଗଲା । କଣ ବୁଝେଇବ । କେମିତି ବୁଝେଇବ । ଇଏ ଯେତେବେଳେ ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ମୋତେ ପଚାରିଛି ମୁଁ ୟାର ଉତ୍ତର ନଦେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଇଏ ମୋତେ ବସେଇ ଉଠେଇ ଦେବନି । କହିଛି ଆରେ ବୀରୁ ‘ପ୍ରେମ’ ଅର୍ଥ ଭଲପାଇବା । ଧେତ୍ ତୁ ବି ସେଇୟା କହିଲୁ । ବାପା ତ ମୋତେ ଏଇ କଥା କହୁଥିଲେ । ଏ ଉତ୍ତର ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଆଉ କଣ ଯଦି ଜାଣିଛୁ କହ । ହଉ ତୁ ଆଗ ଆରାମରେ ଖାଇସାରେ । ଶୋଇଲା ବେଳେ ମୁଁ ତୋତେ କହିବି । ସେଦିନ ବିନୀ, ଘରେ ଥିବାରୁ ଶନିଆ ଯାଇ ଦାଣ୍ଡଘରେ ଶୁଏ । ବିନୀ, ବୀରେନ୍ ଆଉ ବୁଲି ଶୋଇବା ଘରେ ଶୁଅନ୍ତି । ଶୋଇବା ସମୟରେ ବୀରେନ୍ ପୁଣି ପଚାରିବା ଆରମ୍ଭ କରେ । ବୋଉ ତୁ କହୁନୁ ‘ପ୍ରେମ’ ଅର୍ଥ କଣ? ଆଚ୍ଛା ତୁ ମୋତେ ଆଗ କହିଲୁ ଏ ‘ପ୍ରେମ’ ଶଦ୍ଦଟି ତୋ ମୁଣ୍ଡରେ ପଶିଲା କେମିତି । ନାଇଁ ବୋଉ ଆଜି ମନ୍ଦିରରେ ଭାଗବତ ପଢାଶେଷ ହେବା ସମୟରେ ପୁଝାରୀ ମହାଶୟ ହରିବୋଲ ଦେଇସାରି କହିଲେ ଚାଲ ଆମେ ସମସ୍ତେ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମରେ ବୁଡିଯିବା । ସେଇଠୁ ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ଏ ‘ପ୍ରେମ’ ଶଦ୍ଦଟି ଉଙ୍କି ମାରୁଛି । ବୁଲି କହିଲା ରାଧା କୃଷ୍ଣକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲେ ଏବଂ କୃଷ୍ଣ ରାଧାକୁ ଭଲପାଉଥିଲେ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର ସେ ଭଲ ପାଇବାକୁ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମ ମାନେ ଭଲ ପାଇବା । ସେ ଭଲ ପାଇବାର ଅର୍ଥ କଣ? ଭଲ ପାଆନ୍ତି କେମିତି? ଜଣକୁ ଭଲ ପାଇବାକୁ ହେଲେ କଣସବୁ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଆଉ କିଏ ସବୁ କାହାକୁ ଭଲପାଆନ୍ତି କହୁନୁ । ବୁଲି କହିଛି ଭାଇ ଭଉଣୀକୁ, ଭାଇ ଭାଇକି, ମା ପୁଅକୁ,ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀକୁ, ଆଉ ଦେଖୁନୁ ମୁଁ ବା ତୋତେ ଭଲପାଏ । ଆଚ୍ଛା ତାହେଲେ ବୋଉ ତୁ କଣ ମୋତେ ପ୍ରେମ କରୁ? ମୁଁ ତ କାଇଁ ଜାଣିପାରୁନି ତୁ ମୋତେ ପ୍ରେମ କରୁ ବୋଲି । ଏ ପ୍ରେମକୁ ତ ମୁଁ କାଇଁ ଦେଖିପାରୁନି । ତା ରୂପରଙ୍ଗ କେମିତିକା । ଦେଖିବାକୁ ଧଳା ନା କଳା ନା ରଙ୍ଗୀନ ତାହା ବି ଜାଣିପାରୁନି? ଅପାଠୋଇ ବୁଲି ପାଖରେ ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବା ଆଦୈା ସହଜ ନଥିଲା । ମନ ମଧ୍ୟରେ ପରାଜିତ ବୋଧ କରି କହିଲା ବୀରୁରେ ରେ ମୁଁ ତୋତେ ୟାର ଉତ୍ତର ଆଉ ଅଧିକ କିଛି ଦେଇପାରିବିନି । ତୁ ଅପାକୁ ପଚାରିବୁ । ଏଇନେ ତୁ ଶୋଇଯା ।
ବୀରେନ୍ ଭଳି ଜଣେ ଅର୍ଦ୍ଧଶିଖିତ ଓ ନିର୍ବୋଧ କିଶୋର ପାଖରେ ନିଜ ମନରେ ଗଣ୍ଠି ପଡିଥିବା ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ନପାଇ ସେମିତି ଶୋଇଯିବାଟା ଏତେ ସହଜ ନଥିଲା । ପ୍ରେମର ସଂଜ୍ଞା କଣ ନିଜେ ବୋଉ ପାଖରେ ଶୋଇ ଖୋଜୁଖୋଜୁ ନିଦ୍ରାଦେବୀ ତାକୁ ତାଙ୍କ କୋଳକୁ ନେଇଯାଇଥିଲେ ।
ବିନୀରାତି ୪ଟାରୁ ଉଠି ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟର ହଷ୍ଟେଲ୍ରେ ରହିବାକୁ ପଳେଇଲାଣି । ସେ ପୁଣି ଆସନ୍ତା ଶନିବାର କୁ ଆସିବ । ବିରେନ୍ ଉଠିଲା ବେଳକୁ ବିନୀ ନାହିଁ । ବିରେନ୍ ମନ ଦୁଃଖ ହୋଇଗଲା କାହାକୁ ପଚାରି ବୁଝିବ ଏ ପ୍ରେମ କଣ ? ସବୁଦିନ ଭଳି ଘରେ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇଦେଇ ବାପା ଯେମିତି ନିଜ କାମରେ ବାହାରିଗଲେ ଇଏ ଚାଲିଲା ନଦୀ କୂଳକୁ ନଦୀ ପଠାରେ ଥିବା ଆମ୍ବ ଗଛ ତଳେ ଏକ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ମନରେ ନତ୍ କିନା ବସି ପଡିଲା । ନଦୀ ପାଣିର ଶୁଅକୁ ଏକ ଶାନ୍ତମନରେ ନିରିକ୍ଷଣ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା ଓ ନଦୀର କୁଳୁ କୁଳୁ ଶଦ୍ଦ ରେ ନିଜକୁ ହଜେଇ ଦେଲା । ହଠାତ୍ କିଛି ସମୟପରେ ଶଦ୍ଦ ଆସିଲା ଆରେ ବିରେନ୍ ଏଠି ବସି କଣ କରୁଛୁ ବାବା, ବିରେନ୍ ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ମନ୍ଦିରର ପୂଜକ ତା ଆଗରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ, ନମ୍ର ଭାବରେ ବୀରେନ୍ ପୂଜକକୁ ପ୍ରଣାମ କରି କହିଲା ଏମିତି ଟିକେ ବସି ପଡିଛି । ପାଠପଢାପଢି କରୁନୁ । ଏମିତି ବସିଲେ କଣ । ତୋ ଭଳି ଶାନ୍ତ ସିଷ୍ଟ ସରଳ ପୁଅଟିଏ ପାଇ ଶନିଆ ଭାରି ଖୁସି । ଦଶମ ଫେଲ ହୋଇଗଲୁ ବୋଲି ଆଉ ଥରେ କଣ ପଢାପଢି କରି ପରୀକ୍ଷା ଦେଲେ ହୁଅନ୍ତା ନାହିଁ । ନାହିଁ ମାହାପୁର । ଦେଖିଲେ କେତେକେତେ ପିଲା କଲେଜ ପାଠସାରି ସେମିତି ବାଳୁଙ୍ଗା ବାତରା ହୋଇ ବୁଲୁଛନ୍ତି । ମୁଁ ହେଲେ ଭଲ ପଢୁଥାନ୍ତି କି । ମୋର କାହିଁ ଜମା ସେ ପାଠପ୍ରତି ଆଗ୍ରହ ହେଉନି । ହେଲେ ମୁଁ ଅନ୍ୟ ପିଲାଙ୍କ ଭଳି ବାତରା ଛତରା ହେବନି । ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ କୈାଣସି କାମ କରି ମୋ ବାପାଙ୍କୁ ଖୁସି ରଖିବି । ସତରେ ବୀରେନ୍ ତୋ କଥା ଶୁଣିଲେ ତୋତେ କେହି କିଛି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ହଉ ଆସୁନୁ ଗାଁ ଆଡେ ଯିବୁ । ନାହିଁ ମାହାପୁର ମୁଁ ପରେ ଯିବି । ହେଲେ ମାହାପୁର ଆପଣ ମୋତେ ଟିକେ ଗୋଟେ କଥାର ଅର୍ଥ ବୁଝେଇ ଦିଅନ୍ତେନି । ମାହାପୁର କହିଲେ ପଚାରୁନୁ । ବୀରେନ୍ କହିଲା ମାହାପୁର କାଲିରାତିରେ ଆପଣ ମନ୍ଦିରରେ ଭାଗବତ ଶେଷ କଲାବେଳେ କହିଥିଲେ ଚାଲ ଆମେ ସମସ୍ତେ ସେ ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ବୁଡିଯିବା ଏ “ପ୍ରେମ କଣ” ? ତାହା କେମିତିକା ମୁଁ ବୁଝିପାରୁନି । ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି ମାହାପୁରୁଷଙ୍କର ମତି ଚହଲିଗଲା ସେ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରତିଦିନ ହରିବୋଲ ଦିଅନ୍ତି କୁହନ୍ତି ପ୍ରେମ କହେ ଶ୍ରୀରାଧେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲୋ ନିତାଇ,ଶ୍ରୀ ଚୈତନ୍ୟ ସୀତାନାଥ ଅଦୈତ୍ୟ ବୋଲ ଆନନ୍ଦେ ଏକ ବାର ହରିବୋଲ । ହେଲେ ଏ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ ତାକୁ କଣ ବୁଝେଇବେ । ତଥାପି ମାହାପୁର କହିଲେ ଆରେ ବୀରେନ୍ ତୁତ ବଡ ଗହିରିଆ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରୁଛୁରେ । ହଉ ଶୁଣୁ । ମଣିଷ ଯେତେବେଳେ କୈାଣସି କାମକୁ ମନରେ ଆଶକ୍ତିନଥାଇ ନିଷ୍କପଟ ନିରଳସ ଓ ନିଜ ମନ ହୃଦୟ ଦେଇ ଯାହାକୁ ଭଲପାଏ , ଯେଉଁ କର୍ମକୁ ଭଲପାଏ ତାକୁ ପ୍ରେମ କହନ୍ତି ,ପୁଣି ସେଇ ଭଲପାଇବା , ଏ ଭଲପାଇବା କେମିତିକା ମୁଁ କାହିଁ ଜାଣି ପାରୁନି । ଆପଣ କାଲି କହୁଥିଲେ ରାଧକୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମ,କୁଆଡେ ଅନନ୍ତ ପ୍ରେମ । ରାଧକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କେମିତି ପ୍ରେମ କରୁଥିଲେ ଆଉ କୃଷ୍ଣ ରାଧାଙ୍କୁ କେମିତି ଭଲପାଉଥିଲେ ମୁଁ କାହିଁ ଜମା ବୁଝି ପାରୁନି । ମାହାପୁର ଆହୁରି ମନ ଭିତରେ ବିବ୍ରତ ହୋଇ ଉଠିଲେ । ଏ ବୀରେନ୍ ମୁଣ୍ଡରୁ ଏ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ ବୋଝଟା ଏତେ ସହଜରେ ଓହ୍ଲେଇ ହବନି । ଶେଷରେ ନୀରସ୍ତ୍ର ସୈନୀକ ପରି ମାହାପୁର ସେଠାରୁ ଯିବାକୁ ବାହାରନ୍ତେ କହିଲେ ବୀରେନ୍ ତୁ ସିନା ଦଶମଶ୍ରେଣୀ ଫେଲ ହେଲେ ତୋର ଚିନ୍ତା ଶକ୍ତି କିଛି କମନୁହେଁ । ତୁ ଆଦ୍ୟୈ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି । ଏ ସମୟ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ବଳବାନ । ସେହି ସମୟ ହିଁ ତୋତେ ପ୍ରେମ ଶଦ୍ଦର ଅର୍ଥ ଆପେ ଆପେ ବୁଝେଇ ଦେବ । ବୀରେନ୍ର ମନ ଆହୁରି ଭାରାକ୍ରନ୍ତ ହୋଇଗଲା । ସମୟ ତାକୁ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ କହିବ । ଏ କି କଥା । ହଉ ମାହାପୁର ତ ଦେବ ସମାନ ଲୋକ । କହିଦେଲେ କହିଦେଲେ । ନଦୀପଠାରୁ ଉଠି ଘରକୁ ଆସି ଘରୁ କୋଦାଳଟି ନେଇ ଚାଲିଲା ତାଙ୍କର ଚାଷ ଜମି ଆଡେ । ବୋଉ ପଚାରିଲା କିରେ କୁଆଡେ । ନାହିଁ ବୋଉ ଟିକେ ବିଲ ଦେଖି ଆସିବି । ବୁଲି ବି ବେଳେବେଳେ ପୁଅର ଏମିତିକା ବଡଲୋକଙ୍କ ଭଳି ଆଚରଣ ଦେଖି ମନେ ମନେ ଭାରି ଖୁସି ହୋଇଯାଏ । ଭଗବାନ ମୋତେ ସିନା ନଈ କୂଳରୁ ଏ ପୁଅଟି ଦେଇଛନ୍ତି ହେଲେ ଏ ମୋ ନିଜ ଗର୍ଭର ସନ୍ତାନଠୁ ବି ଆହୁରି ବଳିକି ।
ବିଲ ଆଡୁ ଠିକ୍ ଦ୍ୱିପ୍ରହରେ ଫେରିଆସି ଖାଇଦେଇ ଘରେ ଏପଟ ସେପଟ ହୁଏ । ଗାଁ ରେ କାହାର କଣ ଅସୁବିଧା ହେଲେ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ ବୀରେନ୍ ଗୋଡ କାଢିକି ବସିଥାଏ । ହେଲେ ମନ ଭିତରେ ସେ ପ୍ରେମ ଶଦ୍ଦଟିର ଅର୍ଥ ତାକୁ ସେମିତି ଜାକି ଜୁକି ହୋଇ ବସିଥାଏ । ସବୁଠାରୁ ବିଚିତ୍ର କଥା ହେଲା ଦଶମରେ ଫେଲ ହୋଇ ବୟସ ଆସି ୧୭ ହେଲାଣି ହେଲେ ତାର କାହିଁ ଏ କାମ ବାସନା ପ୍ରତି ଆଗ୍ରହ ଆଦ୍ୟୈ ନଥାଏ । କୈାଣସି ଝିଅକୁ ଦେଖିଲେ ତାର ସେ ଯେଉଁ ବୟସର ଆକର୍ଷଣ ସତେ ଯେମିତି ତା ପାଖରେ ନାହିଁ । ତା ସମାନାରେ ସମସ୍ତେ ମଣିଷ ଆଉ ସମାନ । ଏକଥା ଦେଖି ବୁଲି ବି ବେଳେ ବେଳେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୁଏ ଆଉ ଭାବେ ମୋ ପୁଅକୁ ଝିଅ ଦେବ କିଏସେ କେଜାଣି । ବୀରେନ୍ ମନେ ମନେ ଭାବେ ତା ଅପା ତ ବହୁତ ପାଠ ପଢିଲାଣି । ଆଉ ଅନେକ ଥର ସୁନାପଦକ ବି ଜିତିଲାଣି ସେ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଚାକିରୀ କରିବ ଏଥିରେ ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ । ବୋଧହୁଏ ଏ ପ୍ରେମ ଶଦ୍ଦର ଅର୍ଥ ତା ଅପାକୁ ନିଶ୍ଚିତଭାବରେ ବୁଝେଇ ପାରିବ । ତେଣୁ ମନ ଭିତରେ ସକାରତ୍ମକ ଆକାଂକ୍ଷା ନେଇ ସେ ତା’ର ଅପାର ଆଗମନ କୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ ।
ଅପା ଶନିବାର ଦିନ ୨ଟାରେ ଆସିଘରେ ପହଞ୍ଚେ । ଅପାକୁ ଦେଖି ଭାରି ଖୁସି ହୋଇଯାଏ । ଅପାକୁ ଦେଖିଲେ ସତେ ଯେମିତି ବୀରେନ୍ର ପାଦ ଦୁଇଟି ଚାରିଆଙ୍ଗୁଳି ଉପରକୁ ଉଠିଯାଏ । ଅପା ଦାଣ୍ଡଦୁଆରେ ପହଞ୍ଚୁ ପହଞ୍ଚୁ ତା ଭ୍ୟାନିଟ୍ ଟି ଆଗଧରି ପକେଇବ । ତାର ଗୋଟିଏ କାନ୍ଧରେ ଆଗ ନିଜର ଗୋଟିଏ ହାତ ଥୋଇଦେଇ ତାକୁ ଘର ଭିତରକୁ ନେଇ ଆସିବ । ତା ଅପାକୁ ଏତେ ପ୍ରେମ କରି ବି ସେ ବୁଝି ପାରୁନି ଏ ପ୍ରେମ କଣ । ବୀରେନ୍ ର ପ୍ରତିଟି କାର୍ଯ୍ୟ କଳାପ ଯଦିଓ ବିନୀକୁ ବହୁତ ଭଲଲାଗେ ବାସ ସେ ପାଠ ନ ପଢିବାରୁ ତା ପ୍ରତି ଟିକେ ମନ ଦୁଃଖ ରହେ । ବୀରେନ୍ ବି ଏକଥା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିପାରେ ଯେ ଅପା ତାର ପାଠ ନ ପଢିବାଟାକୁ ଆଦ୍ୟୈ ପସନ୍ଦ କରେନି । ସେଦିନ କଣ ମନରେ ଆସିଲା କେଜାଣି ଖାଇସାରି ଭଉଣୀ ପାଖେରେ ବସି କହିଲା ଅପା ତୁ ମୋ ପାଠ ପାଇଁ କାହିଁ ମନ ଦୁଃଖ କରୁଛୁ କହିଲୁ । ମୋତେ ତ ପାଠ ଆସୁନି । ହେଲେ ମୁଁ ତ ଏତେ ଯୋରରେ ନଦୀରେ ପହଁରୁଛି ଯେ ଲୋକ ଦେଖି ତଟସ୍ଥ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି । ମୋତେ ଟିକେ କୋଉଠି ପହଁରା ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ଭାଗ ନବାକୁ କହୁନୁ । ଆଉ ତୁ ଚାକିରୀ କଲେ ମୋତେ କୋଉ ଭଲ ପ୍ରଶିକ୍ଷକ ପାଖରେ ଏ ପହଁରା ଶିକ୍ଷା ଦେବୁ । ଦେଖିବୁ ଏଇ ପହଁରୀ ପହଁରୀ ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କର ନାଁ କୁ କେମିତି ଚାରିଆଡେ ପ୍ରଚାର କରିଦେବି । ବିନୀ ହଠାତ୍ ଅଟକିଗଲା । ନିଜ ମନ ଭିତରେ ଭାବିଲା ଆରେ ଆ ପାଖରେ ଯେଉଁ ଏ ଆତ୍ମ ବିଶ୍ୱାସ ଟିକକ ଅଛି ସେ ବହୁତ କିଛି କରିପାରିବ । ହେଲେ ତାକୁ ପ୍ରଶିକ୍ଷଣ ଦେବାକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପଇସା କୋଉଠୁ ଆସିବ ଯେ । ତଥାପି ମନେ ମନେସ୍ଥିର କଲା ଯଦି ଭଗବାନ ମୋତେ ଚାକିରୀଟେ ଦେଇଦିଅନ୍ତି ସେ ତାର ଭାଇ ଇଚ୍ଛା ନିଶ୍ଚୟ ପୂରଣ କରିବ । ଧୀରେ ସ୍ୱରରେ ବିନୀ କହିଲା ବୀରୁ ଭଗବାନ କରନ୍ତୁ ତୋ ଆଶା ମୁଁ ପୁରଣ କରିପାରେ । ହେଲେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ବାପାଙ୍କ ପରିସ୍ଥିତି ଦେଖୁଛ । ପ୍ରତିଦିନ ଖରା ବର୍ଷାରେ ମିସ୍ତ୍ରୀ କାମରେ ଗଲେ ହିଁ ଆମକୁ ଚଳେଇ ପାରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏ ପହଁରା ପ୍ରଶିକ୍ଷଣ ପାଇଁ ତୋତେ ସହର ଯିବାକୁ ପଡିବ । ତୁ ଏବେ ଏମିତି ଏ ନଈକୂଳରେ ପହଁରୁଥା । ଯଦି ମୋର ଏବର୍ଷ ଚାକିରୀ ହୋଇଗଲା ତାହାହେଲେ ଆର ବର୍ଷକୁ ମୋ ଭାଇର ପହଁରା ଶିଖିବାଟା ପକ୍କା । ବୀରେନ୍ କହିଛି ତୁ ଦେଖୁନୁ ମୁଁ ପରା କହୁଛି ତୋର ଏବର୍ଷ ଚାକିରୀ ହେବ । ଆଉ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ ।
ଏତିକି କଥା କହିସାରିଲା ବେଳକୁ ବିନୀକୁ ଟିକେ ଦ୍ୱିପହରିଆ ନିଦ ଆଖିକୁ ମାଡି ଆସିଥାଏ । ବିରେନ୍ ହଠାତ୍ ଅପାକୁ ହଲେଇ ଦେଇ କହିଲା ଅପା ତୁ ମୋର ଗୋଟେ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଇପାରିବୁ । ଅପା ପଚାରିଲା କି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରୁନୁ । ବୀରେନ୍ ମନରେ ଘରକରି ରହିଥାଏ ସେଇ ପୁରୁଣା ପ୍ରଶ୍ନ । ଅପା ଏ ପ୍ରେମ କଣ? ଅପା ଚମକି ପଡିଲା । ୟା ମନରେ ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ । ଭରା ଜବାନୀରେ ଉପନୀତ ବିନୀ ବୋଲି ଝିଅର ମନରେ ପ୍ରେମ କହିଲା ମାନେ ସାମୟିକ ଭାବେ ସେହି ପୁଅଝିଅଙ୍କ ପ୍ରେମ କଥା ହିଁ ଚାଲି ଆସିବ ଏଥିରେ ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ । ଏ ବୟସରେ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ ସେହି ଶାରିରୀକଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ମାନସିକ ପୁଣିପରେ ପରେ ଆତ୍ମିକ ପ୍ରେମରେ ଉପନୀତ ହୋଇପାରେ ହେଲେ ପ୍ରେମ ସେହି ଶରୀରର ପଞ୍ଚଇନ୍ଦ୍ରିୟଠାରୁ ହିଁ ଆରମ୍ଭ ହେବାଟା ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ । କଣ ଉତ୍ତର ଦେବ ଆଗ କିଛି କ୍ଷଣ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କିଛି ଭାବି ପାରିଲା ନାହିଁ । ନୀରବରେ ରହି ପଚାରିଲା ଆରେ ବୀରୁ ଆଜି ଏ ଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ତୋ ମୁଣ୍ଡକୁ କାହିଁକି ଆସିଲା । ବୀରେନ୍ ସବୁକଥା କହିଲା । ବିନୀ ସବୁକଥା ଶୁଣି ସାରିଲା ପରେ ତାର ବୈଦ୍ଧିକ ଚିନ୍ତା ଧାରାର ପ୍ରୟୋଗ କରି କହିଲା ଏଇ ଦେଖୁନୁ । ତୁ ମୋତେ କେତେ ପ୍ରେମ କରୁଛୁ । ମୁଁ ଘରେ ଗୋଡ ଦେଉ ଦେଉ ମୋ କାନ୍ଧରେ ହାତ ପକାଇ ମୋ ବ୍ୟାଗଟି ଧରି ମୋତେ ଘରକୁ ନେଇ ଆସୁଛୁ । ଆଉ ଦେଖୁନୁ ମୋ ପାଖରେ ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ କେତେ ସ୍ନେହରେ ଶୋଇପଡି ମୋତେ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରି ଚାଲିଛୁ । ଏଇତ ପ୍ରେମ । ବୀରେନ୍ ର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଆହୁରି ବଢିଗଲା । କହିଲା ଅପା ରାଧାକୃଷ୍ଣ କଣ ଆମ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ଭଳି ଏମିତି ସବୁ କରୁଥିଲେ । ବିନୀ କହିଲା ହଁ । ଆଚ୍ଛା ଅପା ତୋ ମୋ ଭିତରେ ଏ ସବୁ କାମ ଗୁଡିକ ପ୍ରେମ ତାହାହେଲେ ଦୂରରେ ଥାଇ କେହି କାହାକୁ ପ୍ରେମ କରିପାରିବେନି । ପ୍ରେମ ପାଇଁ ପାଖରେ ରହିବା ପରସ୍ପର ନିହାତି ଦରକାର । ଅପାର ମୁଣ୍ଡ ଆହୁରି ଚକକର କାଟିଲା । ସେ କହିଲା ତୁ ଏତେ କଥା କଣ ପଚାରୁଛୁ ଯେ ତୁ ଯେମିତି ବର୍ତ୍ତମାନ ଅଛୁ ଯେଉଁ କାମ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛୁ ସେଇ କାମ କରିଚାଲେ ଦେଖିବୁ ସମୟ ଆସିବ ତୁ ଏ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ ଆପେ ଆପେ ବୁଝିଯିବୁ । ଅପା ବି ଜାଣିଛି ତାର ଭାଇ ବୀରେନ୍ ର ସେ ବୁଦ୍ଧଦେବଙ୍କ ଆଚରଣକୁ । ନାହିଁ ତାର କେଉଁ ତରୁଣୀ ପ୍ରତି ଶାରିରୀକ ଆକର୍ଷଣ ନା ମାନସିକ ଉଦ୍ବେଗ । ତେଣୁ ତାକୁ ଆଉ ଅଧିକ କିଛି ବୁଝେଇଲା ପରି ସେ ନିଜକୁ ସକ୍ଷମ ମନେ କରିପାରିଲାନି । କହିଲା ହଉ ତୁ ଟିକେ ଶୋଇଯା । ଏହା କହି ବିନୀ ତାର ଆଖିକୁ ଟିକେ ମୁଜିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା । ମାତ୍ର ବୀରେନ୍ର ମନରେ ସେ ପ୍ରେମ ଶଦ୍ଦଟିର ଅର୍ଥ ଏକ ଅମିମାଂଶିତ ପ୍ରଶ୍ନ ଭାବେ ସେମିତି ବସାବାନ୍ଧି ତାକୁ ଭିତରେ ଭିତରେ ବେଳେବେଳେ ଅସ୍ଥିର କରିବାକୁ ଲାଗୁଥିଲା ।
ସମୟ ବଦଳିଯାଏ । ବିନୀର ଚାକିରୀ ହୋଇଯାଏ । ସେ ଭାରତ ସରକାରଙ୍କ ପ୍ରତ୍ନତତ୍ତ୍ୱ ବିଭାଗରେ ଉଚ୍ଚଦରମାରେ ଚାକିରୀ କରେ । ଶନିଆ ରାଜମିସ୍ତ୍ରୀରୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ସେ ଅଞ୍ଚଳରେ ଶନିଆ ବାବୁରେ ପରିଣତ ହୁଏ । ତାଙ୍କ ପରିବାରର ଜୀବନ ଶୈଳୀ ଦୁଇବର୍ଷ ଭିତରେ ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ବଦଳୀ ଯାଏ । କୋଠାଘର,ଗାଡି,ସବୁକିଛି ଆଜି ତା ପାଖରେ ବିନୀ ପାଇଁ ସମ୍ଭବ ହୋଇଯାଏ । ବିନୀକୁ ଆସି ବୟସ ୨୮ ହୁଏ । ମନେମନେ ଶନିଆ ବିନୀର ବିବାହ ପାଇଁ ପସ୍ତୁତ ହୁଏ । ଶନିଆ ବିନୀ ପାଇଁ କଟକ ସହରରେ ହିଁ ଏକ ଜ୍ୱାଇଁ ଯୋଗାଡ କରେ । ଜ୍ୱାଇଁ ମଧ୍ୟ ଚାକିରୀଆ ମିଳେ । ବିବାହ ବଡ ଧୁମଧାମରେ ହୁଏ । ବିନୀ ତା ଶାଶୁଘର କଟକରେ ରୁହେ । ହେଲେ ବିନୀ ଶାଶୁ ବିବାହର ଦୁଇବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଯାଇଥାନ୍ତି । ଘରେ କହିଲେ କେବଳ ଶଶୁର ସେ ପୁଣି ଅସୁସ୍ଥ । ବିନୀତାର ସ୍ୱାମୀକୁ କହି ବିରେନ୍ କୁ କଟକ ନେଇଯାଇ ଆଉ ସେଠି ପହଁରା ଶିଖାଏ । ସତକୁ ସତ ମାତ୍ର ଛଅମାସ ପରେ ବୀରେନ୍ ଜାତୀୟସନ୍ତରଣ ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ଦ୍ୱିତୀୟ ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କରି ସମାଜରେ ଜଣାଶୁଣା ହୋଇଯାଏ । ହେଲେ ବୀରେନ୍ ର ସେ କାମଶୁନ୍ୟ ଗୁଣ ସେମିତି ବଳବତ୍ତର ହୋଇ ରହିଥିବା ସହିତ ପ୍ରେମ ଶଦ୍ଦର ଅର୍ଥ ଜିଜ୍ଞାସା ବହୁଗୁଣିତ ହୋଇସାରିଥାଏ । ଭିତରେ ଭିତରେ ସେ ପ୍ରତି ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ ସେ ପ୍ରେମ ଶଦ୍ଦର ଅର୍ଥ ଜାଣିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରେ ମନେମନେ ଭାବେ ଯଦି ପ୍ରେମ ମାନେ ଭଲପାଇବା ଏ ଭଲପାଇବା କାହାକୁ କହନ୍ତି । ଏ ଭଲପାଇବାଟା କିପରି ହୁଏ । କିଏ କେମିତି କାହାକୁ ଭଲପାଏ । ପାଖରେ ଥିବା ଲୋକ କେବଳ ପରସ୍ପରକୁ ଭଲପାଇପାରେ ନା ଦୂରରେ ଥିବା ଲୋକ ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପରକୁ ଭଲପାଇପାରେ । ଏ ଭଲପାଇବାଟା ଜଣେ ପୁରୁଷ ଓ ନାରୀ ଭିତରେ କେବଳ ହୁଏ ନା ପୁରୁଷପୁରୁଷ ଓ ନାରୀନାରୀ ଭିତରେ ବି ହୁଏ । ଯଦି ପୁରୁଷ ନାରୀ ଭିତରେ ହୁଏ ତେବେ ପୁରୁଷ ପୁରୁଷ ଭିତରେ ଲୁଟ ଓ ନାରୀ ନାରୀ ଭିତରେ ହୁଏ । ସେ ସବୁ ସମାନ ନା ସେଥିରେ କିଛି ଫରକ ଅଛି । ଏମିତି ଅନେକ କଥା ତାକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରେ । ସେଦିନ ତା ବାପା ଓ ବୋଉ ଗାଁରୁ କଟକ ଆସିଥାନ୍ତି ଅପାଘର ବୁଲିବାକୁ । ସେଦିନ ଅପାକୁ ବୋଉ କହିଛି ଜାଇଁଲୁ ବିନୀ ଆମ ଗାଁ ସେ ବଳିଆ ବଡବାପାଙ୍କ ଝିଅ ଆର ଗାଁ ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସାହିର ରଘୁମିଶ୍ରଙ୍କ ପୁଅ ସାଙ୍ଗରେ ଭଲପାଇ ଦୁଇଦିନ ହେଲା ଦୁଇଜଣଯାକ ଗାଁ ଛାଡି କୁଆଡେ ପଳାଇଛନ୍ତି । ବୀରେନ୍ ଯେମିତି ଏତିକି କଥା ଶୁଣିଦିଏ ସେ ଆହୁରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯାଏ । ସେଠି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆଉକିଛି ନପଚାରି ଏକୁଟିଆ ବେଳେ ବୋଉ ବୁଲିକୁ ପଚାରେ ବୋଉ ଏ ଭଲପାଇବାଟା କେଉଁଠି ପରା ପ୍ରେମ । ସେ ବଳିଆ ବପବାପା ଝିଅ କଣ ରଘୁମିଶ୍ର ପୁଅକୁ ପ୍ରେମ କରୁଥିଲା ନା କଣ । ଆଉ ପ୍ରେମ କଲେ ଏମିତି ଘରଛାଡି ଲୁଚି ପଳେଇବାକୁ ହୁଏ ନା କଣ ? ସେଦିନ ବୁଲୀ କହିଲା ଯାଇଲୁ ବୀରେନ୍ ତୁ ମୋର ଗୋଟେ ଓଲାପୁଅଟେ । ଆରେ ପ୍ରେମ କଲେ କିଏ କଣ ଲୁଚିକି ପଳାଏ । ଦୁଇଜଣଙ୍କ ଘରଲୋକ ରାଜିନଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ବିବାହ କରେଇବାକୁ ତେଣୁ ସେମାନେ ଲୁଚି କି ପଳେଇଲେ । ଆଚ୍ଛା ବୋଉ ସେମାନେ କେମିତି ପରସ୍ପରକୁ ପ୍ରେମ କରୁଥିଲେ ମୁଁ କାହିଁ ମୋଟେ ବୁଝି ପାରୁନି । ବୁଲୀ କହିଲା ହଉ ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି ତୁ ମନକୁ ମନ ବୁଝିଯିବୁ । ସେଦିନ କିନ୍ତୁ ବୀରେନ୍ ବୋଉ ଉପରେ ରାଗିଗଲା । କହିଲା ଯାହାକୁ ପଚାରିଲେ ସମସ୍ତେ କହୁଛନ୍ତି ତୁ ମନକୁ ମନ ବୁଝିଯିବୁ । କାହିଁ ଏ ପ୍ରେମ ଶଦ୍ଦର ଅର୍ଥ ଟା କଣ ବୁଝେଇପାରିଲା ଭଳି କଥାଟେ ନୁହଁ ନା କଣ । ବୀରେନ୍ ଏଭଳି ରାଗିବାଟା ବୁଲୀ କେବେ ଦେଖି ନଥିଲା । ସେ ବୀରେନ୍ କୁ ଟିକେ ନିଜ ପାଖକୁ ଭିଡିଆଣି କହିଲା ଆଇଲୁ ଆ ମୋ ପାଖରେ ବସ । ଶୁଣୁ । ଏ ପ୍ରେମକୁ ବୁଝେଇ ହୁଏନି । ଏ କେବଳ ଅୁଭବ କରିହୁଏ । ସମୟ ଆସୁ ତୁ ଅନୁଭବ କଲେ ନିଜେ ବୁଝି ପାରିବୁ । କିନ୍ତୁ ବୁଲୀର ଏ ଉତ୍ତର ପରଠାରୁ ବୀରେନ୍ ମନରେ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ ଏକ ନୂତନ ମୋଡ ନେଲା । ପ୍ରେମରଅର୍ଥ ନାହିଁ ଏହା ଅନୁଭବ ର ବସ୍ତୁ । କେବେ ସେ ସୁଯୋଗ ଆସିବ ସେ ଅନୁଭବ କରିବ ତାରି ଅପେକ୍ଷାରେ ସେ ରହିଲା ।
କିଛିଦିନ ଅନ୍ତେ ଶନିଆ ଚିନ୍ତା କଲା ବୀରେନ୍ ର ବାହାଘର କରିଦେବା । ବୁଲି କହିଲା ହଁ ଘରେ ତ ଆମର ତା ପାଇଁ ତା ଭଉଣୀ ଯେତିକି ସମ୍ପତ୍ତି ରଖିଯାଇଛି ସେ ଘର ବେଉସା କଲେ ବି ତା ସ୍ତ୍ରୀ ସହିତ ଖୁସିରେ ଚଳିବ ତେଣୁ ତାକୁ ବାହା କରିଦେବା । ବୁଲି ବି ଚିନ୍ତା କଲା ବିବାହ ହୋଇଗଲେ ମୋ ପୁଅ ବୀରେନ୍ ନିଜକୁ ଟିକେ ଅଲଗା ଭାବରେ ବୁଝିବ । ଏତେ ବଡ ହେଲାଣି ତାକୁ ସମାଜରେ ସମସ୍ତେ ଚିହ୍ନିଲେଣି ହେଲେ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ପ୍ରେମ ଅର୍ଥ ବୁଝି ପାରିଲାନି । ମନେମନେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି କୁହେ ହେ ପ୍ରଭୁ ତାପରି ଛନ୍ଦ କପଟ ହୀନ ପିଲା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଭଲ ବୋହୁଟିଏ ଦିଅ ।
ସେତେବେଳକୁ ବୀରେନ୍ର ବୟସ ଆସି ୨୮ ହେଲାଣି ।
ସେ ବର୍ଷ ବୀରେନ୍ ଗାଁ ନଦୀରେ ବନ୍ୟା ଆସେ । ନଦୀରେ ପାଣି ଏ କାନ୍ଥିରୁ ସେ କାନ୍ଥିକୁ ଲାଗିଥାଏ । ନଦୀ ବଢି ଦେଖିବାକୁ ନଦୀବନ୍ଧକୁ ଅନେକ ଲୋକ ଆସନ୍ତି । ନଦୀ ଉପରେ ଥିବା ପୋଲ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇ ନଦୀ ପାଣିକୁ ଦେଖାନ୍ତି । ସେଦିନ ବୀରେନ୍ ଓ ତାର ଆଉ ଗୋଟିଏ ଗାଁ ସାଙ୍ଗ ମଟର ସାଇକେଲ ନେଇ ପୋଲ ଉପରେ ଠିଆ ହୋଇ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ସହିତ ନଦୀ ବନ୍ୟା ଦେଖୁଥାନ୍ତି । ହଠାତ୍ ସେହି ପୋଲ ଦେଇ ଯାଉଥିବା ଗୋଟିଏ କାର୍ ଟିଏ ପୋଲ ପାଖରେ ଅଟକେ । କାର୍ ଭିତରୁ ବାହାରନ୍ତି ତିନିଜଣ । ଗୋଟିଏ ବଡଝିଅ ଓ ତାର ବାପାମାଆ । ଝିଅଟି ଦେଖିବାକୁ ସୁନ୍ଦର ଆଉ ସେମାନେ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ଗୋଟିଏ ଧନୀ ପରିବାରର । ତିନିଜଣ ଯାକ ପୋଲ୍ ର ବାଡକୁ ଆଉଜି ନଈ ପାଣି ଦେଖୁଥାନ୍ତି । ସେ ଝିଅ ଓ ତାର ମା ଦୁହେଁ ଆଖିରେ ଷ୍ଟାଇଲସ୍ କଳା ଚଷମା ଲଗେଇଥାନ୍ତି । ତିନିଜଣ ଜାକ କଥା ହେଉଥିବା ବେଳେ ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ମାତ୍ର ୨୦୦ ହାତ ଦୂରରେ ବୀରେନ୍ ଓ ତାର ସାଙ୍ଗ ଠିଆ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଏକ ଆକସ୍ମିତ ଦୁର୍ଘଟଣାରେ ସେ ଝିଅଟି ନଦୀ ଭିତରକୁ ଖସି ପଡେ । ନଦୀ ସୁଅରେ ଭାସିବାରେ ଲାଗେ । ସମସ୍ତେ ଚିଲାନ୍ତି ଆରେ ବୁଡିଗଲା ବୁଡିଗଲା ହେଲେ କେହି ନଦୀ ପାଣିକୁ ଯାଆନ୍ତିନି । ମାତ୍ର ବୀରେନ୍ ଆଉ ଡେରିନକରି ନିଜେ ଡେଇଁ ପହଁରି ପହଁରି ସେ ଝିଅକୁ ନିଜ ପିଠିରେ ନଦୀ କୂଳରେ ପହଞ୍ôଚଯାଏ । ତେଣେ ଝିଅର ମାଆଙ୍କର ଶଦ୍ଦରେ ପୋଲ ଉପର ଫାଟି ପଡୁଥାଏ । ସମସ୍ତେ ଦଉଡା ଦଉଡି ହୋଇ ନଦୀ ବନ୍ଧକୁ ଯାଇ ସେ ଝିଅକୁ ଦେଖନ୍ତେତ ଝିଅ ବହୁତ ପାଣି ପିଇସାରିଛି । ତେଣୁ ଝିଅର ବାପା ମା ଝିଅକୁ ନେଇ ଡାକ୍ତର ଖାନା ଯାଆନ୍ତି ବୀରେନ୍ କୁ ମଧ୍ୟ ସାଙ୍ଗରେ ଯିବାକୁ ସେମାନେ ଅନୁରୋଧ କରନ୍ତି । ସେ ଝିଅର ଜୀବନ ବଞ୍ôଚଯାଏ ଓ ସେ ଘରକୁ ଫେରେ ।
ହେଲେ ପରେପରେ ସେ ଝିଅ ସବୁବେଳେ ବୀରେନ୍କୁ ଝୁରିବାରେ ଲାଗେ । ବୀରେନ୍ ର ଠିକଣା ଖୋଜି ଖୋଜି ତାର ବାପାଙ୍କୁ ଦିଏ ।ତାର ବାପା ଜଣେ ବହୁତ ବଡ ଶିଳ୍ପପତି । ସେ ତାର ବାପାଙ୍କୁ କହେ ବୀରେନ୍କୁ ଥରେ ଘରକୁ ଆଣିବାକୁ । ସେ ଝିଅଟିର ବାପା ମା ବୀରେନ୍ ଘରକୁ ଯାଇ ତାର ବାପାମାଙ୍କ ସହିତ ଦେଖା ହୁଅନ୍ତି ଆଉ ତାକୁ ବହୁତ ଧନ୍ୟବାଦ ଦିଅନ୍ତି ଓ ନିଜ ଘରକୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରନ୍ତି । ବୀରେନ୍ ତାର ବାପା ବୋଉଙ୍କ ସହିତ ସେ ଝିଅ ଘରକୁ ଥରେ ବୁଲିବାକୁ ଯାଏ । ତାଙ୍କ ଘରେ ହଠାତ୍ ସମସ୍ତେ ବସିଥିବା ସମୟରେ ସେ ଝିଅ ବୀରେନ୍ କୁ ଟିକେ ଶୁଣିବାକୁ କହି ତା କୋଠରୀ ଦେଖେଇବାକୁ କହି ନେଇଯାଏ । ଆଉ ତାକୁ ଏକୁଟିଆ ବେଳେ କହେ ଦେଖ ମୋର ନାଁ ବୈଶାଖୀ । ଆମର କିଛି ଅଭାବ ନାହିଁ । ମୁଁ ତୁମକୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହେଁ । ତୁମେ ମୋତେ ଖରାପ ଭାବନି । ତୁମେ ନଥିଲେ ମୁଁ ଆଜି ନଥାନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେ ଯଦି ଖାଲି ଏଥିରେ ରାଜି ହେବ ମୁଁ ଜୀବନଯାକ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବି । ବୀରେନ୍ ମନେ ମନେ ବିରକ୍ତ ହୁଏ ଓ କିଛି ନକହି ଫେରିଆସେ । ହେଲେ ବାଟରେ ଭାବେ ସତରେ ସେ କଣ ମୋତେ ବିବାହ କରିବ ନା କଣ । ଇଏ କଣ ସେଇ ଶେଫାଳୀ ନା କଣ । ତଥାପି କିଛି ଚିନ୍ତା ନକରି ସେମିତି ସମୟ ବିତାଏ । ହେଲେ ତାର ଆଠଦିନ ପରେ ବୈଶାଖୀ ର ବାପା ମା ପୁଣି ବୀରେନ୍ ଘରକୁ ଆସି ତାର ବାପା ବୋଉଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ପୁଅ ସହିତ ତାଙ୍କ ଝିଅ ବୈଶାଖୀର ବିବାହର ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦିଅନ୍ତି । ଶନିଆ କିଛି କୁହେ ନାହିଁ । କହେ ଦେଖନ୍ତୁ ବୀରେନ୍ର ଭଉଣୀ ବିନୀ ଯାହା କହିବ । ସେମାନେ ବିନୀର ଠିକଣା ଦେଇ ବିନୀ ଘରେ ପହଞ୍ଚନ୍ତି ଓ ଏ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ କଥା କୁହନ୍ତି । ବିନୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଓ ଖୁସିରେ ହଁ ମାରିଦିଏ ।
ବହୁତ ଧୁମଧାମରେ ବିବାହର ହୁଏ । ଆଜି ବୀରେନ୍ ସହରର ବଡ ଶିଳ୍ପପତି ଡଙ୍କେଶ୍ୱରନାଥ ଅଗ୍ରଓା୍ୱଲଙ୍କର ଜ୍ୱାଇଁ ହୁଏ । ଚତୁର୍ଥୀ ରାତିରେ ବାସର ଶେଯରେ ବୈଶାଖୀ ବୀରେନ୍ ପାଖକୁ ଗଲା ବେଳକୁ ବୀରେନ୍ ପୁଣି ସେଇ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରେ କହେ ତୁମେ ମୋ ଭଳି ଗୋଟିଏ ଅର୍ଦ୍ଧଶିକ୍ଷିତକୁ କାହିଁକି ବିବାହ କଲ ମୁଁ ଜାଣେନା । ହେଲେ ମୋତେ ଗୋଟିଏ ଉତ୍ତର ଦିଅ ଏ ପ୍ରେମ କଣ । ଏ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ ମୁଁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବୁଝି ପାରିଲିନି । ବୈଶାଖୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯାଏ । ବାସରେ ରାତିରେ ତା ସ୍ୱାମୀର ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ତାକୁ ବିଚଳିତ କରେ । ବୈଶାଖୀ କହେ ସେଦିନ ତୁମେ ମୋତେ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ କାହିଁକି ଡେଇଁଥିଲ । ବୀରେନ୍ କହେ ତୁମେ ବୁଡିଯାଉଥିଲ ତେଣୁ ତୁମକୁ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ । ତୁମେ ତ ମୋତେ ଚିହ୍ନିନଥିଲ । ପୁଣି କାହିଁକି ଡେଇଁଲ । ମୋର ସେଇଟା କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଥିଲା । ଅନ୍ୟମାନେ ତ ବହୁତ ଥିଲେ ତା ହେଲେ ସେମାନଙ୍କର କଣ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନଥିଲା । ବୀରେନ୍ କହିଲା ସେ କଥା ତ ମୁଁ ଜାଣେନି ହେଲେ ମୋର ସାହାସ ଥିଲା ଯେ ମୁଁ ତୁମକୁ ବଞ୍ଚେଇ ଆଣି ପାରିବି । ବୈଶାଖୀ କହିଲା ନାଁ ନାଁ , ତୁମେ ଅନ୍ୟକୁ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ ପ୍ରେମ କର । ଅନ୍ୟର ଜୀବନ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ପ୍ରେମ କର । ସେଇତ ପ୍ରେମ । ଧେତ୍ ଏଭଳି ଉତ୍ତର ମୋତେ ଭଲ ଲାଗୁନି । ମୁଁ ପ୍ରେମରେ ନଦୀକୁ ଡେଇଁ ନଥିଲି । ହଉ ହଉ ଛାଡ ମୁଁ ତୁମକୁ ବୁଝେଇ ଦେବି ଏ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ । ଏହା କହି ସେ ବୀରେନ୍ କୁ ତା କୋଳକୁ ଟାଣିନିଏ । ଦୁଇଜଣ ହଜି ଯାଆନ୍ତି ସେ ମଧୁନିଶାର ମଧୁର ମିଳନରେ । ଦୁଇଜଣ ଶୋଇଯାଆନ୍ତି । ପରଦିନ ଆସେ । ଖୁସିରେ ଘର ଫାଟିପଡେ ।
ଶନିଆ କେଉଁଠୁ ଖବର ପାଏଯେ ବୀରୁ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିବା ବୁଲିର ଗାଁ ଝିଅ ଶେଫାଳିର ଆଜି ଗାଡିଧକ୍କା ହୋଇଯାଇଛି । ସେ ଆଜି କଟକ ହସ୍ପିଟାଲ ଯାଇଛି । କଣ ହେବ ଠିକ୍ ନାହିଁ । ଶନିଆ ରାତିରେ ଘରେ ପହଞ୍ଚୁ ପହଞ୍ଚୁ ଏକଥା ଘରେ ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ ଯାଇ ବୀରେନ୍କୁ ଜଣାଇଦିଏ । ବୀରେନ୍ ପାଖରେ ସେତେବେଳେ ବୈଶାଖୀ ଠିଆ ହୋଇଥାଏ । ସତେ ଯେମିତି ବୀରେନ୍ ଏକ ଅଦ୍ଦଭୁତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅନୁଭବ କରେ । ସେ ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ କୁହେ ବୈଶାଖୀ ଚାଲ ଆମେ କଟକ ଯିବା । ସେ ଶେଫାଳି କୁ ସାହାଯ୍ୟ ନିହାତି ଦରକାର । ତାର ଘରେ କେହି ନାହାନ୍ତି । ବୈଶାଖୀ ବୁଝି ପାରିଲାନି ଏ ଶେଫାଳି ପୁଣି କିଏ । ହେଲେ ଆଧୁନିକା ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତା ଧାନ୍ୟଢ୍ୟ ଘାରର ଝିଅ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏକ ବିଶାଳ ହୃଦୟ ତା ପାଖରେ ଥିଲା । ସେ ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ ବୀରେନ୍ ର ବ୍ୟାକୁଳତା ଦେଖି କହିଲା ତୁମେ ଆଦୌ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି । ମୁଁ ବାପାଙ୍କୁ ଫୋନ୍ କରୁଛି । ସେ ତାଙ୍କ କଥା ବୁଝୁବୁଝୁ ଆମେ ଯାଇ ସେଠାରେ ପହଞ୍ôଚଯିବା ।
ବୀରେନ୍ ଓ ବୈଶାଖୀ ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ କାର୍ରେ ଯାଇ ସେଇ ରାତି ୨ଟାରେ କଟକ ବଡ ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ପହଞ୍ଚନ୍ତି । ସେଠି ଶେଫାଳି ବୀରେନ୍ କୁ ଦେଖି ଆତ୍ମହରା ହୋଇପଡେ । ଏଣେ ବୀରେନ୍ ପତ୍ନୀ ବୈଶାଖୀ ବହୁତ ଖୁସିରେ ଶେଫାଳିର ସମସ୍ତ ସୁବିଧା କରିବାରେ ଲାଗେ । ଶେଫାଳି ର ଅସ୍ତ୍ରୋପଚାର ହୁଏ । ସେଠାରେ ଶେଫାଳିର ବୋଉ ରହି ଶେଫାଳିର ସେବା ଶୁଶ୍ରୁଷା କରେ । ହେଲେ ଡାକ୍ତରଖାନାର ସମସ୍ତ ଖର୍ଚ୍ଚ ବୀରେନ୍ ର ସ୍ତ୍ରୀ ବୈଶାଖୀ କରେ ।
କିଛିଦିନ ପରେ ବୀରେନ ଓ ଶେଫାଳି ତାଙ୍କ ଘରେ ରାତିରେ ଶୋଇଥାନ୍ତି । ବିରେନ୍ କହେ ବୈଶାଖୀ ତୁମେ ବହୁତ ଭଲ । ତୁମେ ମୋ ବୋଉ ପରି । ତୁମେ ଏତେ ବଡ ଘରର ଝିଅ ଆଉ ମୋଠାରୁ ବହୁତ ଅଧିକ ପାଠ ପଢିଛ ହେଲେ ତୁମ ମନରେ ତିଳେ ହେଲେ ଅହଂଙ୍କାର ନାହିଁ । ମୁଁ ଜଣେ ମାଟ୍ରିକ୍ ଫେଲ୍ । ଆଉ କଣ ଟିକେ ପହଁରା ଶଖି ଜାଣିଛି । ହେଲେ ଜୀବନରେ ବଞ୍ôଚବାକୁ କିପରି ହୁଏ ତାହା ମୁଁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶିଖିପାରିଲିନି । ମୋତେ ଲାଗୁଛି ମୋର ଆଉ ଶିଖିବା ଦରକାର ନାହିଁ । କାରଣ ମୁଁ ତୁମ ପାଖରେ ରହିଲେ ମୁଁ ତୁମ ଭଳି ହୋଇଯିବି । ଶେଫାଳି ବିରେନ୍ ଛାତି ଉପରେ ନିଜ ହାତଟି ପକେଇ କହିଛି ତମେ ମୋ ଠାରୁ ବହୁତ ଭଲ । ତୁମ ପରି ମନର ମଣିଷ ଟିଏ ପାଇ ମୁଁ ବହୁତ ଖୁସି । ନିଜ ଜୀବନକୁ ଭୃକ୍ଷେପ ନକରି ଯିଏ ଅନ୍ୟର ଜୀବନ ବଞ୍ଚେଇପାରେ ସେ ଭଳି ମଣିଷ ଏ ସଂସାରରେ ବହୁତ କମ୍ ମିଳନ୍ତି । ଆଉ ତୁମେ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ନିଆରା । ହେଲେ ଆଜି ମୁଁ ତୁମକୁ ତୁମର ସେ ପ୍ରେମ ଶଦ୍ଦର ଅର୍ଥ କହୁଛି । କାରଣ ତୁମେ ଆଜି ପ୍ରେମକୁ ଅନୁଭବ କରିପାରିଲଣି । ତେଣୁ ତୁମେ ସହଜରେ ବୁଝିଯିବ । ବୀରେନ୍ କହିଲା କାହିଁ ମୁଁ ତ ଜାଣି ପାରୁନି । ବୈଶାଖୀ କହିଛି ଦେଖ ତୁମ ଗାଁ ଶେଫାଳିର ତୁମର କିଛି ବି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । ନା ସେ ତୁମର ବନ୍ଧୁ ନା ବାନ୍ଧବି । ଖାଲି ବର୍ଷେ ଦୁଇବର୍ଷ ଦୁଇଜଣ ଗୋଟିଏ ଶ୍ରେଣିରେ ପଢିଥିଲ ସେ ପୁଣି ଆଜକୁ ବାର ତେର ବର୍ଷ ହେଲାଣି ପରସ୍ପରକୁ ଦେଖିନ କିମ୍ବା କଥା ବି ହୋଇନ । ହେଲେ ତାର ଦୁର୍ଘଟଣା କଥା ଶୁଣି ତୁମେ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଡିଲ । କାହାକୁ କିଛି ପଚରାଉଚରା ନକରି ମୋତେ ନେଇ ଚାଲିଲ ତାକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ । ଆଉ ତାକୁ ଏପରି ସାହାଯ୍ୟ କଲ ଯେ ସିଏ ଯଦି ବିବାହ କରିଥାନ୍ତା ତେବେ ତାର ସ୍ୱାମୀ ଏଭଳି ସେବା କରିଥାନ୍ତା କିମ୍ବା ତାର ଭାଇ ଥିଲେ ଠିକ୍ ଏମିତି କରିଥାନ୍ତା । ମୋତେ ତେବେ କୁହ ତୁମେ କାହିଁକି ଶେଫାଳିକୁ ଏତେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡିଲ । ତାର ଦୁର୍ଘଟଣା ଶୁଣି ତୁମେ କାହିଁକି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଗଲା । ଏହାର ଉତ୍ତର ସେଦିନ ବୀରେନ୍ ପାଖରେ କିଛି ନଥିଲା । ସେଇଠି ଶେଫାଳି କହିଛି ଏଇ ହେଉଛି ପ୍ରେମ । ଏହା ପରିପ୍ରକାଶ କରିହୁଏ ନାହିଁ । କାହାକୁ ବୁଝେଇ ହୁଏ ନାହିଁ ଏହା ଅନୁଭବର କଥା । ତୁମର ତୁମ ଗାଁ ଶେଫାଳି ପ୍ରତି ତୁମ ହୃଦୟରେ ଏତେ ଭଲପାଇବା ମାନେ ଏତେ ପ୍ରେମ ଲୁଚିକରି ଅଛି ଯେ ତୁମେ ତାର ଟିକେ ବି କ୍ଷତି ରେ ପୁରା ବିବ୍ରତ ହୋଇପଡୁଛ । ତାର କ୍ଷତି ତୁମର କ୍ଷତି ବେଲି ଅନୁଭବ କରୁଛ । ତାର କଷ୍ଟକୁ ନିଜ ଶରୀରର କଷ୍ଟ ବୋଲି ଅନୁଭବ କରୁଛ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପ୍ରେମ । ଏହା ଚିରନ୍ତନ । ଆଉ ଶେଷ କଥା ହେଲା ତୁମେ ମୋତେ ବି ଆଜି ପ୍ରେମ କରିବସିଲଣି । ମୋର ଗୁଣ ତୁମକୁ ବହୁତ ଭଲଲାଗିଲାଣି । ଦେଖିବ କାଲି ମୋ ମନ ଦୁଃଖ ହେଲେ ତମ ମନକୁ ନିଶ୍ଚୟ କଷ୍ଟ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ପ୍ରେମ । ବୀରେନ୍ ର ପିଲା ଦିନର ସନ୍ଦେହ ଆଜି ସତେ ଯେମିତି ନିମିଷକେ ଦୂରେଇଗଲା । ଶେଫାଳି କୁ ନିଜ ଆଡକୁ ଭିଡି ଆଣି କହିଲା ସତରେ ତୁମେ ହିଁ ମୋର ପ୍ରକୃତ ରାଧା ।
ଆଉ ମୁଁ ତୁମର ସେହି ପ୍ରେମ.................. ।
*******
No comments:
Post a Comment